// ORTOPEDIA

Leczenie zespołu cieśni nadgarstka.

Dłonie – mała, jednak tak bardzo istotna, część naszego ciała. Na co dzień nie zastanawiamy się nad ich funkcjonalnością, jednak zaczynamy doceniać rolę dłoni w chwili, gdy motoryka tej części zostaje zaburzona. Jedną z częściej występujących jednostek chorobowych, które wpływają na dysfunkcję dłoni jest zespół cieśni nadgarstka.
O zaburzeniu tym świadczy zbiór objawów związany z uciskiem na nerw pośrodkowy, przebiegający w kanale nadgarstka. Choroba ta należy do grupy neuropatii uciskowych, co oznacza, że za niekorzystne zmiany w nerwie odpowiada ucisk mechaniczny. Zespół może powstać bez konkretnej przyczyny, ale zazwyczaj towarzyszy różnym chorobom, stanom zapalnym lub jest konsekwencją nawyków. Przyczyn powstania ZCKN (zespół cieśni kanału nadgarstka) jest wiele, zaczynając od tych, po których dolegliwości pojawiają się natychmiastowo, czyli urazy (złamania lub przemieszczenia kości w obrębie nadgarstka) oraz tych, przy których problem pojawia się stopniowo.Stany, które sprzyjają wystąpieniu ZCKN, to choroby tarczycy, cukrzyca, choroby reumatoidalne, dna moczanowa, gruźlica lub nieprawidłowości, występujące w strukturach kanału nadgarstka, takie jak gangliony, kostniaki, tłuszczaki. Do nawyków, które mogą wywołać patologię, należą powtarzające się ruchy nadgarstków i palców, występujące w czynnościach takich jak: gra na instrumencie, operowanie myszką, pisanie na klawiaturze, długie trzymanie narzędzi itp.

Osoby szczególnie predysponowane do pojawienia się tego zespołu powinny na co dzień pamiętać o profilaktycznych ćwiczeniach rozciągających oraz prawidłowej postawie i odpowiedniej pozycji w czasie pracy. Medycyna dysponuje kilkoma metodami leczenia tej dolegliwości, a lekarz dobiera odpowiednią na podstawie wywiadu zebranego od pacjenta. Jedną z nieoperacyjnych metod jest zakładanie na noc ortez, które unieruchamiają nadgarstki, chroniąc przed dłuższym zginaniem. Inną jest stosowanie glikokortykosteroidów podawanych miejscowo w zastrzykach (tzw. blokady), a czasem także doustnie. W sytuacjach, gdy wymienione terapie nie przynoszą poprawy, przeprowadza się leczenie operacyjne. Operacja jest jedyną metodą pozwalającą na całkowite wyleczenie, ponieważ usuwa przyczynę zmian, czyli ucisk wywierany na nerw pośrodkowy. Istnieją dwie techniki odbarczenia cieśni: endoskopowa i otwarta. W naszym centrum stosuje się metodę otwartą, w której chirurg wykonuje  cztero- lub pięciocentymetrowe cięcie tuż nad nadgarstkiem, preparuje tkanki i odsłania kanał nadgarstka, usuwa patologie tkankowe i przycina uciskające więzadło poprzeczne, wreszcie zszywa ranę. Anestezjolog decyduje o tym, w jakim znieczuleniu odbędzie się zabieg, w większości przypadków pacjent tego samego dnia wraca do domu.

// Metody leczenia

Medycyna dysponuje kilkoma metodami leczenia tej dolegliwości, a lekarz dobiera odpowiednią na podstawie wywiadu zebranego od pacjenta. Jedną z nieoperacyjnych metod jest zakładanie na noc ortez, które unieruchamiają nadgarstki, chroniąc przed dłuższym zginaniem. Inną jest stosowanie glikokortykosteroidów podawanych miejscowo w zastrzykach (tzw. blokady), a czasem także doustnie. W sytuacjach, gdy wymienione terapie nie przynoszą poprawy, przeprowadza się leczenie operacyjne. Operacja jest jedyną metodą pozwalającą na całkowite wyleczenie, ponieważ usuwa przyczynę zmian, czyli ucisk wywierany na nerw pośrodkowy. Istnieją dwie techniki odbarczenia cieśni: endoskopowa i otwarta. W naszym centrum stosuje się metodę otwartą, w której chirurg wykonuje cztero- lub pięciocentymetrowe cięcie tuż nad nadgarstkiem, preparuje tkanki i odsłania kanał nadgarstka, usuwa patologie tkankowe i przycina uciskające więzadło poprzeczne, wreszcie zszywa ranę. Anestezjolog decyduje o tym, w jakim znieczuleniu odbędzie się zabieg, w większości przypadków pacjent tego samego dnia wraca do domu.

// Jakie są objawy zespołu cieśni nadgarstka?

Najczęstszymi objawami charakterystycznymi dla tego zespołu są nieprzyjemne doznania w okolicy kciuka, palca wskazującego oraz połowy palca serdecznego. Dolegliwości to m.in.: mrowienie, drętwienie, ograniczona ruchomość, dyskomfort, osłabienie mięśni, a czasami ich zanik. Codzienne czynności wymagające precyzyjnego chwytania, takie jak chwytanie przedmiotów, używanie klawiatury, pisanie długopisem, zaciskanie pięści sprawiają pacjentom problem. Czasami dolegliwości są tak nasilone, zwłaszcza nocą, że zaburzają sen pacjentów i znacznie wpływają na jakość ich wypoczynku.

Droga Pacjentko/Drogi Pacjencie, podczas wizyty konsultacyjnej chirurg musi upewnić się, czy Twój stan zdrowia umożliwia przeprowadzenie zabiegu, a także ustalić, jakie są Twoje oczekiwania względem finalnego efektu. Będzie też chciał dowiedzieć się, czy otrzymałaś/eś wszelkie informacje dotyczące ryzyka, które niesie za sobą zabieg, oraz czy wiesz, ile będzie trwał w przybliżeniu okres rekonwalescencji. W związku z planowanym zabiegiem uwolnienia kanału nadgarstka informujemy, że Pacjent/ka powinien dostosować się do następujących zaleceń:

Należy poddać się badaniom, niezbędnym do wykonania zabiegu:

  • morfologia
  • płytki krwi
  • jonogram
  • układ krzepnięcia (APTT i INR)
  • glukoza
  • HBS-antygen
  • HCV-przeciwciała
  • USG Dopplera (już przed wizytą)

Zdarza się, że lekarz zleca wykonanie dodatkowych badań w przypadku obciążeń zdrowotnych, które mogłyby stać się przeciwwskazaniem do wykonania zabiegu. Wskazana jest wtedy również konsultacja ze specjalistą i ścisłe przestrzeganie wytycznych lekarza prowadzącego. Prosimy także, by nie odstawiać leków przyjmowanych regularnie (np. w związku z nadciśnieniem, zaburzeniami endokrynologicznymi czy depresją itp.)

Pacjent jest zobowiązany do wykonania odpowiednich badań krwi dwa tygodnie przed zabiegiem i dostarczenie ich osobiście albo drogą mailową (recepcja.cmb@gmail.com) do recepcji Centrum Medycznego Bieńkowski.

Dwa tygodnie przed zabiegiem konieczne jest również wstrzymanie się od przyjmowania aspiryny i wszystkich jej pochodnych, tj. acardu, polocardu itd. Dzień przed zabiegiem zaleca się dietę lekkostrawną. W dniu rozpoczęcia leczenia zaleca się zdjęcie sztucznych rzęs oraz udostępnienie paznokcia palca wskazującego bez lakieru, tipsów lub hybrydy.

W dniu zabiegu Pacjent/ka stawia się o określonej godzinie w klinice na czczo. Dokonuje formalności w recepcji centrum. Pielęgniarka zabiera pacjenta na oddział. Chirurg raz jeszcze omawia z Pacjentem cel zabiegu i sposób jego wykonania oraz analizuje wyniki badań. Anestezjolog przeprowadza wywiad związany ze stanem zdrowia i rodzajem znieczulenia (oprócz wyników badań wskazane jest również przyniesienie ze sobą  dokumentacji medycznej dotyczącej przebytych chorób lub uczuleń).

Pacjent podpisuje oświadczenie o tym, że nie jadł i nie pił minimum 6 godzin przed zabiegiem, a następnie składa podpisy pod: zgodą na zabieg, zgodą na znieczulenie, kartą wywiadu epidemiologicznego – po dokładnym zapoznaniu się z jej treścią. Następnie Pacjent udaje się pod opieką pielęgniarki do swojego pokoju, z którego zostanie przekazany na salę operacyjną zgodnie z kolejnością planowanych zabiegów w danym dniu. Kolejność zabiegów ustala lekarz.

Po zabiegu Pacjent/ka zostaje na oddziale pod opieką wykwalifikowanego personelu aż do dnia następnego.

  • W pierwszej dobie po operacji chirurg przeprowadza kontrolę pooperacyjną i zmienia opatrunek.
  • W razie potrzeby należy przyjmować zalecone przez chirurga leki przeciwbólowe oraz antybiotyki.
  • Trzymanie ręki wyżej zmniejszy opuchliznę i przyspieszy gojenie (zalecany temblak).
  • Należy przestrzegać terminów wcześniej ustalonych wizyt kontrolnych.
  • Przez okres 2–4 tygodni Pacjent/ka zobowiązana jest ograniczyć wysiłek fizyczny. Konieczne jest też zapewnienie sobie pomocy w domu i w opiece nad dziećmi. Operowaną ręką można wykonywać większość lekkich czynności, jeśli tylko nie powodują bólu. Należy jednak często odpoczywać z ręką w górze. W razie zamoczenia opatrunku należy go zdjąć, zdezynfekować ranę i przykleić  nowy, jałowy plaster. Pełne wygojenie następuje zazwyczaj po upływie 3–4 tygodni. Okres rekonwalescencji trwa około trzech tygodni, a od wykonywania ciężkiej pracy fizycznej należy się wstrzymać według zaleceń lekarza. Efekty uboczne: czasowe odczucie bólu, opuchnięcia i zasinienie, zwiększona wrażliwość na dotyk. Z czasem dolegliwości znikają.
  • Trzy tygodnie po operacji można rozpocząć terapię niwelowania blizn przy pomocy specjalistycznych plastrów lub żelu, zaleconych przez chirurga.

Ciężkie choroby ogólnoustrojowe, takie jak:

  • choroba niedokrwienna serca (dusznica bolesna)
  • nadciśnienie tętnicze,
  • zaburzenia rytmu serca
  • niewydolność krążenia
  • niedokrwistość
  • zaburzenia elektrolitowe
  • cukrzyca
  • niewydolność oddechowa

Wyżej wymienione patologie wymagają szczególnego, czasem długotrwałego przygotowania pacjenta do zabiegu, rzadko jednak stanowią ostateczne przeciwwskazanie do leczenia operacyjnego. Sposób przygotowania do zabiegu i najlepszy moment do jego wykonania powinny być ustalone wspólnie przez chirurga i leczącego Pacjenta na stałe internistę (lekarza rodzinnego). Ropne lub zapalne choroby skóry oraz tkanki podskórnej w okolicy operowanej pachwiny muszą być przed zabiegiem wyleczone.

Szybkie terminy

Bez skierowania; bez kilkumiesięcznego oczekiwania możesz wykonać zabieg, który poprawi komfort Twojego życia i zdrowia.

Profesjonalna opieka i komfort

Personel medyczny z wieloletnim stażem dba o każdego Pacjenta, wkładając w swoją pracę serce, a dwuosobowe, nowoczesne sale dają poczucie intymności i spokoju.

Krótki czas trwania zabiegu

Zabieg trwa nie dłużej niż 30 min, dzięki czemu pacjent nie musi być długo znieczulony.